Το μπαΐρι της καρδιάς μου… η Βρυσούλα

Μια αφήγηση της Τριανταφυλλιάς Μαρνέλα

Α ιδώ ήταν παράδεισους!!!!!

Είχι πιριβόλια γύρου γύρου, χαρά Θιού!!!!!

Έτρουγάμι τα μύδγαλα πράσινα κι τα πατούσαμι να κάμν πλίτς

Τα κιράσια κι τα δαμάσκνα ιπίσις πράσνα τά'τρουγάμι κι μας πουνούσι η κλοιά.

Τα πιντιά (αγόρια) επιζαν μι τσ σαΐτις, ικπιδεύουνταν στου σμάδ κι κυνηγούσαν τσιόνια

Μ'ήρθι μια φουρά μια πέτρα στου κιφάλλ, απού κάποιουν που δεν θα πιτύχινι πλί ούτι κι αν τσ τού'φιρναν σκουτουμένου...κι μ'έφκιασι μια τρύπα νααα.....τσαμπούνα του αίμα.....

Πάνου κι γω κι βάζου του κιφάλλ κατ' απ ντ βρυσούλα ,έτριχι του νιρό μες ζ τρύπα κι έφκιανι συντριβάνν

Σταμάτσι του αίμα συνιχίσκι του πιχνίδ

Α ξέχασα να σας πώ...

Ιδώ στ βρυσούλα πάϊναμι κι για δειλνό..

Του απόγιμα επιρνάμι φαΐ, κουλατσιό δηλαδή...ψουμί μι τυρί ,ντουμάτα, ιλιές, αυγό βραστό,καμιά πίτα κι όσσ "είχαν τουν τρόπουτς" κι ακριβότιρα ιδέσματα...όπους κασέρ, σαλάμ κι μουρταδέλα....!

Άλλ πάλι,ψουμί μι ζάχαρ κι καφέ βριμένου, ή ψουμί μι σάλτσα, λαδ κι ρίγανν,ότ είχι ου καθένας.....

Τα πιντιά (αγόρια) έπιρναν ν κουμμάτα στου χέρ κι ως να φτάσν απάν τό'τρουγαν στου δρόμου κ ύστρα ρίχνουνταν στου πιχνίδ, σαΐτις,μπάλα μές του κουκκινόχουμα (ρουσφάι οι κάλτσις κι τα ρούχα..),σκαρφαλώματα στα δέντρα κι οτ βάζ η νους...

Τα κουρίτσια έστρουνάμι καταΐ κι του απουλάμβανάμι..μοίραζάμι κι οτ είχαμι αναμιτάξυ μας.Τσ πιρισσότιρις φουρές είχαμι κι καμιά τρανήτιρ απ τ γειτουνιά να μας προυσέχ κι καλά...αφού εσουνάμι του φαΐ,τραγδούσαμι κι ήλιγάμι αστεία.

Άμα οι τρανήτιρις ήλιγαν κάνα ασόιαστου μας έντιουχναν να πάμι να παίξουμι.

Αυτήν η δλειά σουμό δεν είχι...τραβούσι ως να νυχτώσ κι άμα αργούσα πουλύ ξυγκουργκουλιάζουνταν η μάναμ να φουνάζζ....

Βέβαια η Βρυσούλα ήταν μακριά για ν'ακούσου...ουπότι μπορεί να συμπιριλαμβάνουνταν κι κάνα μπιρτάκκ πριν τουν ύπνου .

Όλο αυτό δεν ήταν παρά μια απόδραση στην φύση.

Ο κόσμος πορευόταν με ότι είχε ο καθένας και όπως μπορούσε, όμως όλα γινόταν σε συνδυασμό και επαφή με την φύση.

Η ανθρώπινη συναναστροφή ήταν πρωτεύουσας σημασίας, η χαρά και η λύπη μοιράζονταν, τα σπίτια ήταν ανοιχτά σαν τις καρδιές μας και η προσφορά ήταν άγραφος νόμος.

Δεν υπήρχαν καταθλίψεις, μελαγχολίες και αυτοάνοσα,ή τουλάχιστον ήταν σπάνια...

Σαφώς και η εποχή που ζούμε έφερε άλλα καλά και διευκολήνσεις στην καθημερινότητά μας, "έκλεψε όμως ύπουλα.." την ουσιαστική επαφή με την μάνα γη και την ΑΝΘΡΏΠΙΝΗ επικοινωνία.