Ο βομβαρδισμός του Λιτοχώρου 16.04.1943

1943- Φωτογραφία τραβηγμένη από Γερμανό στρατιώτη στην ανηφόρα που ξεκινά από την πλατεία. Δεξιά ο δρόμος προς τα μνήματα.

Μια γερμανική επιδρομή όλο και την περίμεναν οι Λιτοχωρίτες, όμως αυτό που συνέβη τους αιφνιδίασε. Τον αεροπορικό βομβαρδισμό δεν τον περίμενε κανείς. Λίγο πριν το μεσημέρι (11.45π.μ.) τα γερμανικά βομβαρδιστικά έκαναν ξαφνικά την εμφάνιση τους πάνω από το Λιτόχωρο και από μικρό ύψος άρχισαν να ρίχνουν τις βόμβες και τις ριπές των πολυβόλων τους.

Τέσσερις από τις βόμβες έπεσαν στον οικισμό και οι κάτοικοι μέσα από τις εκρήξεις, τους καπνούς και τους πολυβολισμούς έτρεχαν να σωθούν. Τραγική ήταν η εικόνα των αδέσποτων μαθητών, που ξεχύθηκαν αλαφιασμένοι στους δρόμους από τα δύο γειτονικά σχολεία και με τρόμο έτρεχαν να φτάσουν στα σπίτια τους και τους δικούς του. 
”Μήνας Απρίλης κι Άνοιξη χαρά θεού.”

Τα σπίτια του Χρήστου και του Θανάση Ντάβανου ισοπεδώθηκαν και η παρακείμενη σπηλιά που γκρεμίστηκε πλάκωσε τον άτυχο Βαγγέλη Φούντο που είχε βρει εκεί καταφύγιο. Μια από τις βόμβες έπεσε στη Φοράδα και ισοπέδωσε το σπίτι του Κολωνιάρη και του Τσιαργαλή και προξένησε ζημιές στα γειτονικά σπίτια, τραυματίζοντας και αρκετά γυναικόπαιδα. Η τρίτη βόμβα έπεσε στο σπίτι του Τσίντσιφα και των Φαργκαναίων και τα κατέστρεψε ολοσχερώς.

Οι Γερμανοί αφού σφυροκόπησαν το χωριό με πυροβόλα και αεροπορία άρχισαν κανονική επίθεση με το Πεζικό κινούμενοι από την Πλάκα προς το Λιτόχωρο, νομίζοντας ότι θα αντιμετώπιζαν ένοπλα τμήματα κατά την προέλαση τους. Δε βρήκαν όμως καμιά αντίσταση. Τα οργανωμένα τμήματα του ΕΛΑΣ και τα ένοπλα παλικάρια του Λιτοχώρου βρίσκονταν στα Πιέρια και έδιναν εκείνες τις μέρες τις πετυχημένες μάχες στα Ταχνιστά και στη Μόρνα.

Οι μόνοι ένοπλοι που υπήρχαν ήταν στον Αι-Γιάννη οι “παππούδες” ‘οπως τους έλεγαν ο Παναγιώτης Παλάσκας και ο Διονύσης Τηλέγραφος.

Οι Γερμανοί μόλις κατέλαβαν το Λιτόχωρο άρχισαν το τρομοκρατικό τους όργιο. Πυροβολούσαν και σκότωναν όποιον δε σταματούσε στις προσταγές τους.
_____

Από το βιβλίο “Το Λιτόχωρο στη γερμανική κατοχή” του αείμνηστου Αθανάσιου Αδαμόπουλου (2002) και την περιγραφή του αείμνηστου Νίκου Κουκουτάτσιου στην εφημερίδα Κίνηση τον Μάιο του 1997