“Έτσι κι αλλιώς εγώ ξυπόλητος γυρνούσα”
Τα παιδιά εκείνα τα χρόνια περπατούσαν ξυπόλητα. Αν ήταν τυχερά τούς έφτιαχναν αυτοσχέδια πατούμενα από δέρμα γουρουνίσιο, τα γρουνοτσάρουχα, με κορδόνια φτιαγμένα κι αυτά απ’ το γουρούνι. Νουζίτσες τα έλεγαν.
Έτσι κι ο κυρ Τάκης που ήταν γεννημένος το 1933.
Ξυπόλητος αλώνιζε από μικρός στο χωριό κι ακολουθούσε τον πατέρα του στις δουλειές και του έκανε τα θελήματα. Όταν ήταν 8 χρονών πήγε με τον πατέρα στο βουνό, στο Παντελέμωνο, για ξύλα. Ο πατέρας έφτιαχνε κάρβουνα και τα πουλούσε σε όσους ήταν λίγο «πιασμένοι» και μπορούσαν να τα αγοράσουν. Ο Τάκης βρέθηκε στο δάσος με τις καστανιές και τα πόδια του, παρόλο που ήταν μαθημένα και σκληραγωγημένα, γέμισαν αγκάθια. Ο πατέρας τον λυπήθηκε κι έτσι όταν κατέβηκαν στη Σκοτίνα τον πήγε σ’ ένα μαγαζί που πουλούσε τα «σκοτινιώτικα», τα πλαστικά παπούτσια «Ελβιέλα». 16.000 δραχμές κόστιζαν εκείνη την εποχή, όσα έβγαζε ο πατέρας σε μια εβδομάδα από τα κάρβουνα. Τον ρώτησε ο κυρ Τάκης ….κι έτσι αποφάσισε ότι δεν τα θέλει. Λυπήθηκε τον κόπο του πατέρα του.
«Έτσι κι αλλιώς εγώ ξυπόλητος γυρνούσα»…..
Οι Ελβιέλες γεννήθηκαν στην Καλλιθέα, στην οδό Καλυψούς (κοντά στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο) το 1928 από την ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ., την Ελληνική Βιομηχανία Ελαστικού, με ιδρυτές τους Νικόλαο Μαυροφίδη και Νικόλαο Αγνιάδη, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία.
Εκείνη την εποχή αυτά ήταν τα μόνα αθλητικά παπούτσια που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, δεν υπήρχε άλλη εταιρεία που να κατασκευάζει τέτοιου είδους παπούτσια με λαστιχένια σόλα, οπότε το αρτικόλεξο της βιομηχανίας ταυτίστηκε στο μυαλό και την καθημερινότητα των Ελλήνων με τα πάνινα αθλητικά παπούτσια, τα οποία έβγαιναν μόνο σε λευκό χρώμα.
Η ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ έμεινε ανενεργή σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής και άνθισε στη δεκαετία 1950-1960, που έφτασε να απασχολεί περίπου 300 εργαζόμενους.
Δυστυχώς, η εταιρεία σταμάτησε οριστικά τη λειτουργία της στα μέσα του 1961, καθώς υπέστη γενική κατάσχεση λόγω χρεών σε τράπεζες και ιδιώτες πιστωτές. Η ονομασία της εταιρείας όμως, μετά το κλείσιμό της πωλήθηκε από τους πιστωτές στη μεγάλη υποδηματοποιία «Αλυσίδα» (που είχε ιδρυθεί το 1932 ως «Ηνωμένα Εργοστάσια Καουτσούκ Ο.Ε.»), με έδρα στη Θεσσαλονίκη και η εταιρεία μετονομάστηκε σε «Αλυσίδα-ΕΛΒΙΕΛΑ».
Κάποιοι θυμούνται ακόμη, το μεγάλο μαγαζί της εταιρείας στη συμβολή Εγνατίας και Αριστοτέλους, απέναντι από το άγαλμα του Βενιζέλου. Για πολλά χρόνια επίσης, η Αλυσίδα- Ελβιέλα ήταν προμηθευτής τού Ελληνικού Στρατού. Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται τα μπλε πάνινα με άσπρη σόλα παπούτσια που χορηγούσαν στους νεοσύλλεκτους για τη γυμναστική.
