Ζαχαρίας Καρακίτσιος
Από το άρθρο του Νίκου Κουκουτάτσιου στην εφημερίδα “Κίνηση” τον Δεκέμβριο του 1997 με τίτλο “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1944- Ο ηρωικός θάνατος του Ζαχαρία Καρακίτσιου (Παύλου) και το μαρτυρικό τέλος του μπαρμπα-Βασίλη Κωστίνου”
Ο Ζαχαρίας Καρακίτσιος (Παύλος), αρχικά στρατιωτικός και αργότερα πολιτικός υπεύθυνος του 50ου Συντάγματος του Ε.Λ.Α.Σ., ήταν ένας από τους πέντε πρώτους αντάρτες του Λιτοχώρου, που μαζί με τον Γιώργο Ελευθερίου (Φωτεινό), τον Βασίλη Κωστίνο (μπαρμπα-Βασίλη), τον Γιώργο Κουκουτάτσιο (Ανδρεάδη) και τον Γιάννη Καστάνη-Καραντόση (μπαρμπα-Γιάννη) βρέθηκαν ένοπλοι στο βουνό από τον Ιούνιο του 1941. Αυτό το γνωρίζω πολύ καλά γιατί ήμουν ένας από τους έμπιστους πιτσιρίκους που απαρατήρητος τους προμήθευα τρόφιμα, ρούχα και πληροφορίες χρήσιμες για τις κινήσεις τους και την επιβίωση τους.
Τέλη Μαΐου του 1941 είχαν γυρίσει από το αλβανικό μέτωπο, όπου διακρίθηκαν και επαινέθηκαν για την ανδρεία τους και την προσφορά τους. Η χωροφυλακή Λιτοχώρου προσπάθησε να τους συλλάβει και να τους παραδώσει στους Γερμανούς. Κάποιοι άκαπνοι Ιαβέρηδες θεώρησαν ότι δεν είχαν τιμωρηθεί όσο έπρεπε, όταν είχαν συλληφθεί και βασανιστεί το 1939 μαζί με άλλους γνωστούς Λιτοχωρίτες, για τη συμμετοχή τους στην παράνομη τότε οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η αντάρτικη αυτή ομάδα ενισχύθηκε πολύ σύντομα από δεκάδες άλλους συμπατριώτες μας. Όλα αυτά τα παλικάρι, που αρκετά πέθαναν με το όπλο στο χέρι, αποτέλεσαν τον πυρήνα του πρώτου στρατιωτικού τμήματος του Ε.Λ.Α.Σ. στην Πιερία. Μέσα σ’ αυτούς που εντάχθηκαν πολύ γρήγορα στην αρχική ομάδα ήταν οι: Παναγιώτης Παλάσκας (Τζαβέλας), Χρίστος Παλάσκας (Βάρδας) και Διονύσης Τηλέγραφος (Γαρέφης).
Ο Καρακίτσιος, ο Ελευθερίου και ο Κουκουτάτσιος που είχαν υπηρετήσει με το βαθμό του λοχία στο αλβανικό μέτωπο, αναδείχτηκαν πολύ σύντομα σε ηγετικά στελέχη μεγάλων αντάρικων τμημάτων -καθώς υπήρχε έλλειψη αξιωματικών αλλά και λόγω των εμπειριών και ικανοτήτων τους.
Ο Καρακίτσιος, εκτός των άλλων προσόντων, είχε επιπλέον εύρωστη σωματική διάπλαση και φυσιογνωμία επιβλητική. Ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους που επιβάλλονταν αβίαστα ως ηγετική μορφή. Είχε ακόμα αρκετή ισχυρή μυϊκή δύναμη και τη χρησιμοποιούσε σωστά, όταν το επέβαλλαν οι δύσκολες περιστάσεις.
Προικισμένος με αυτή τη σωματική ρώμη και την ιδιοσυγκρασία και με την πίστη που είχε στα ιδανικά του αγώνα και της λευτεριάς ήταν επόμενο να εξελιχθεί ο Παύλος σε ένα από τα σπουδαιότερα στελέχη της Ε.Α.Μικής Αντίστασης και του Ε.Λ.Α.Σ. στην Πιερία.
Η μεγάλη όμως αυτοπεποίθηση του και το παράτολμο του χαρακτήρα του έγιναν αφορμή για να χαθεί εκείνο το φοβερό χειμωνιάτικο πρωινό στις 18 του Γενάρη, όπως λέει και το τραγούδι του, μέσα στο ίδιο του το χωριό.